"Himala, kasalanan bang humingi ako sa langit ng isang himala..."

Sa wakas, nakarating ako sa PETA Theater Center... Basang basa, hingal na hingal, ni hindi makapagsalita... Sinalubong ako ng aming adviser at ng kanyang kuya... Nagmamadali... Pagpasok namin ng teatro, saktong saktong patay ng ilaw at pagkanta ng National Anthem... Sakto... Hinanap ko siya, pero hindi ako nagpahalata... Nakita ko siya, nasa dulo, katabi ng pinsan ko... Sayang, kung nakarating lang ako ng mas maaga, sana katabi ko siya... Tanga!! Tulad nga ng sinabi ko, hindi natupad ang mga plano ko... Hindi ko siya nakatabi... Haay, tadhana nga naman... (Next post ko ikukwento yung Palabas ng PETA na Walang Himala... tignan niyo na lang dito...)

Matapos ang palabas, hinintay ko siya sa labas ng teatro, tumambay muna sa isang pamilyar na hall na dating klasrum namin noong summer workshop... Andaming sumalubong sa akin na ala-ala, mga ala-alang kasama ko siya... Haay... Nakita ko na silang isa isang naglalabasan, nang makita ko siya, hindi na ako kinabahan, ewan ko ba, mukhang malakas na ang loob ko ngayon... Pero hindi nanaman niya ako pinansin... Dinaanan lamang niya ako at dumerecho na sa bilihan ng pagkain... Inaya ako ng mga kasama ko na mag picture picture, pero sa lahat ng mga kuha nila, hindi ako makangiti... Sobrang na gulantang ako sa naging reaction niya... Ni hindi man lang siya tumitingin sa akin... Kaya't agad akong gumawa ng action... Bahala na kung ano ang kalalabasan... Nilapitan ko siya kaagad at sinabing, "Wui, bat di ka na namamansin ha?"..."Aba, ako pa ang di namamansin ah..." Matapos niyang banggitin ang mga katagang iyon, dalian siyang umiwas sa akin, at naglakad papalayo... Na "sense" ko ang galit mula sa kanyang puso... Na "shock" muli ako sa kanyang sagot... Hindi ko maintindihan... Sobrang natigilan ako, naiwan ako doon, sugatan at nag iisa... *sinuot ko ang iPod ko at tumugtog ang Hiling ng Paramita...*

Inaya nila akong kumain sa KFC, nag dadalawang isip pa ako non, di ko alam kung sasama ba ako o hindi... Ayoko na uli mapahiya... Sobra sobra na ang panghihirap na ginagawa niya sa akin... Pero sa huli, di pa rin ako nakatiis, sumama na ako... Dahil nagugutom na rin ako... Sa KFC, habang kumakain, napansin ng mga kaibigan ko na tulala ako at hindi nag sasalita, kumakanta mag isa... Kaya naman lumapit sila at nagbigay ng kanya kanyang simpatya... *Sinuot ko muli ang aking iPod at tumugtog ang Til' They Take my Heart Away ni Kyla... Tadhana nga naman...* Habang nakikinig sa musika... Paunti unti akong sumusulyap sa kanya... Isang beses, nahuli ko siyang nakatingin din sa akin, dalian niyang iniwas ang mga mata niya sa akin... Napangiti lang ako panandalian...

Tapos na kaming kumain, ngunit hindi pa rin niya ako pinapansin... Lumapit ako sa kaibigan ko, niyakap ko siya at tinanong...

Pilit man siyang nag hanap ng positibong sagot pero wala na siyang nagawa kundi ngumiti at maawa sa akin... Sumakay na sila sa sasakyan upang dumerecho na pabalik ng Infanta, tulad pa rin ng dati, hindi siya nag paalam, ni kaway man lang wala... Hindi ko maintindihan talaga... Sobrang paluha na ako... Pero pinigilan ko ito... Ayokong makita niya akong ganon...

Umandar na ang sasakyan, nakatayo lang ako sa mga anino ng KFC, kumakaway na parang wala nang bukas, hinanap ko kung saan siya nakaupo, at napansin kong bukas ang bintana sa likuran, nanduon siya, kumakaway sa aming mga kasama... Inisa isa niya ang mga kasama ko... Nung papalayo na sila, nagulat ako ng bigla siyang tumingin sa akin, kumaway at kumindat...

Pero hanggang ngayon, naipit pa rin ang tanong sa aking isipan... May puwang pa ba ako sa puso niya?

Salamat po sa mga bumoto sa akin... Salamat sa suporta at sa tiwala... Mahal ko kayo...

Blogroll Me!