Sumikat ang matinding sinag ng araw sa kanyang mga mata isang umaga. Hindi na siya nagkaroon ng limang minuto upang mahimbing panandalian. Tumayo siyang bakas ang kalungkutan na naiwan ng madilim na kahapon, sabay pag pungay ng mga mata at pag tanggal ng katamaran sa katawan. Kay ganda ng araw na yaon, ngunit hindi maganda ang kanyang gising.

Pinilit niyang aliwin ang sarili niya upang mawala ang lumbay na nararamdaman. Pumunta siya kung saan saan para lang mamasyal. Ngunit nagkamali pala siya sa kanyang ginawa. Imbis na lumigaya ang kanyang puso, lalo pa itong nalungkot. Sapagkat saan man siya tumingin, naroon at may nakikita siyang mga magkasintahang magkahawak ang kamay. Tila kanila ang mundo, ang oras ay humihinto habang ang kanilang mga mata'y nagkakatagpo. Pinilit niyang ngumiti at maging masaya sa mga nakikita niya, pero hindi lang pala iyon ganoon kadali. Tumingala na lamang siya sa kalangitan upang kahit papano'y mapawi ang lungkot na nadarama.

Hindi naging matagumpay ang kanyang paglalakbay. Umuwi siyang luhaan, ni hindi man lang bumabakas sa kanyang mga mata ang ni isang katiting na tuwa. Pagal, sira, siya'y umupo panandalian.

Tumingala siya sa buwan upang manalangin. Nagbilang ng mga nalalaglag na tala sa kalangitan at iniipon ang mga hiling sa kanyang kaisipan. Hindi na niya alam ang gagawin niya sa buhay niya. Minsan, naiisipan niyang itigil na ang kalokohang ito. Minsan, gusto na niyang itigil na ang kanyang buhay. Pero hindi niya alam kung anong mangyayari kapag ginawa niya ito. Naguguluhan, nasisiraan ng ulo, nawawala sa sarili.

Muli nanaman siyang lumuha, naglabas ng sama ng loob sa pamamagitan ng pagkanta. Binuhos ang lahat ng nadarama, sinigaw ang lahat ng hinanain sa kalangitan. Umaasa siyang maririnig ng kanyang sinisinta ang mga hinanaing na ito.

Pumikit siya panandalian, dinama ang malamig na simoy ng hangin. Sa kanyang tenga, tila sila'y umaawit ng mga himig na pilit na nagpapakalma sa kanyang kalooban. Tumigil ang mga luha, sabay na pagyakap sa kanya ng hangin. Binalot siyang muli nito sabay ng pagbulong ng "Tama na.. Tama na.."

Papasok na sana siya sa kanyang silid pero sa huling segundo, napatigil siya. Naramdaman niyang tila may naghahanap sa kanya sa hindi kalayuan. Lumingon siya at may nakita siyang isang pamilyar na anino. Dalian siyang tumakbo palabas ng kanyang tahanan upang salubungin ang magandang kapalaran.

Sa hindi kalayuan, nakita niya ang ngiti na kanyang hinahanap. Kahit papaano, bumakas na rin sa wakas ang katiting na ngiti na hinahangad niya. Muli nanamang tumulo ang luha mula sa kanyang mga mata.

Pero naisip niya... Panghabang buhay na nga ba ang kaligayahang ito o bukas, muli nanaman itong mawawala?

Blogroll Me!