Dahil Buwan ng Wika, kailangang gunitain. Kaya ngayon, tagalog muna ako.

Ang mga tala ang kanyang sandigan...

Binuhay siya ng isang malakas na palo ng hangin isang umaga. Bakas pa rin sa mga mata nya ang pag likas ng kanyang mga luha noong kinagabihang yaon. Matagal din siyang nakadilat, gising na ang kanyang kaluluwa ngunit wala pa rin siyang lakas para bumangon at sumabay sa hamon ng araw. Pumikit siya panandalian at binalak na muling managinip, dahil sa panaginip lang niya nararamdaman ang tunay na pagmamahal na hinahanap niya. Pero kahit anong gawin ng binata, lagi siyang nabibigo. Sa panaginip man o sa totoong buhay.

Nabuhay siya na binabalot ng maraming katanungan, ni hindi niya kilala ng lubusan ang kanyang sarili. Nabalot ng kadiliman ang kanyang puso at hindi niya alam kung ano ang tama at mali. Ngunit sa kabilang dako, ang mga katanungang ito ang nagbibigay sa kanya ng lakas upang mabuhay ng mas matagal. Sa pag tahak nya sa mga kasagutan ay hindi niya akalaing tatagal pa pala ang pamamalagi niya sa mundo.

Tuwing gabi, ang mga luha ang kanyang pampatulog. Tuwing umaga, pag aalinlangang mabuhay pa ang gumigising sa kanya. Bakit nga ba naging ganito ang binata? Bakit napuno ng pangamba ang katauhan niyang minsa'y naging simbolo ng ligaya? Isa lamang ang kasagutan. Pag ibig.

Ibig lamang niyang lumigaya, pero sa halip ng lahat ng ginawa niya, naubos ang lahat sa kanya. Hindi naging mabuti sa kanya ang nakakarimariw na tadhana. Pinilit niyang umadyo sa mas mataas na bato pero sa bawat hakbang na ginagawa niya, ni hindi niya matapakan ang dapat niyang tapakan. Pinilit ng binata maging masayang muli, pero kahit anong gawin niya, nahihirapan na siyang ibalik ito.

Alam ko ang nararamdaman ng binatang ito. Alam kong hinahangad niya na muling mayakap ang kanyang sinisinta. Sa gabi, pilit niyang hinahanap ang mata ng kalawakan. Umaasa siya na muli siyang makakaduyan sa kandugan nito. Lumipad muli sa hangin kung saan masaya siyang kasama ang kanyang iniirog. Marahil nga ay pareho kami ng iniisip. Pareho kaming naririmariw sa dapat na maramdaman. Araw-araw, pilit ko mang mapagtanto ang katotohanan, lagi ko naman itong iniiwasan. Marahil ay iisa ang pag ibig na nararamdan namin ng binata.

Pag-ibig lang ang kayang gumawa nito: ang maging masaya kasabay sa pagiging malungkot. Marahil Diyos nga lang ang nakakaalam sa tunay na rason, pero ako? Nais ko itong malaman. Gusto kong makita muli ang pag-ibig na dati'y ibinibigay niya sa akin. Pero alam kong huli na ang lahat. Hindi naman kayang ibalik ng mga luha ang mga panahong nagkasala ako sa kanya. Hindi na maibabalik ang nakaraan. Pero heto ako't patuloy pa ring umaasa. Dahil alam kong, sa kanya lamang ako liligaya...

Blogroll Me!