Since wala naman akong ma i-post... Ito na lang... Habang naghahalungkat ako ng files ko 2 years ago dito sa PC, eto nakuha ko... This happend before graduation nung Highschool... Sa mga incoming 4th year dyan, wag nyong hayaang mangyari sa inyo to! Madami pa kong nakitang stories dito, pero saka ko na lang ipopost... Medyo mahaba kaya sana'y may oras kayong nakalaan...

It All started…

Summer 2005…

Nag bakasyon ako sa Infanta, Quezon… Everything was different, since I last came here… madaming nagbago, madaming nasira, madami ding gumanda… Then I met this girl… kasama siya sa mga pagbabago, gumanda din siya, she was more beautiful than the last time I met her… Sarap ng feeling tuwing kasama ko siya… I don’t want this feeling to stop… So, nag sacrifice ako para lang dito, I left my school, I left my family just to be with her… Akala ko, maganda ang kalalabasan ng lahat… Pero, sabi nga, “madaming namamatay sa maling akala…”

Start of another school year... this time, it’s different… Different school, different people, and different environment… Di ako sanay... Lahat bago... Sabi ko sa sarili ko, hindi lang dapat siya ang makilala ko, madami akong makakasalamuha dito sa bagong school ko, hindi lang siya... Tinulungan niya ko to know other people, tinulungan niya akong makisalamuha sa mga taong, bago lang sa paningin ko... Tinuruan niya akong mabuhay sa Infanta... Then, she introduced me to this girl, classmate ko siya, pero di ko siya pinapansin dahil nahihiya pa ako... First impression? Hmmm, let’s see. She’s very pretty.. Yun lang talaga ang pumasok sa isip ko... She’s very pretty... as in... sabi nga, “GANDAAH!”. Napalapit ako sa girl na to... Hindi ko na lang namalayan, Im falling in love with her... I feel inspired once again... Madami akong nagawang tula, songs, and stories dahil dito... Pero, just when Im starting to court her, binasted na niya agad ako, ang consolation prize ko? Na-ilang siya sa akin! Grabe... Matagal-tagal din niya akong ini-snob... Wala na akong ka close... nawalan na ako ng ka love team...

Pero, di nagtagal, nagkaayos din kami... Pinapansin na niya ako ulit, tulad na ng dati... She never knew how happy I am... Grabe... Pinangarap kong tuloy-tuloy na ito... Pero, hanggang pangarap lang pala ang lahat...

Malapit na matapos ang school year, 4th quarter na... Ang bilis ng mga pangyayari... Pero i’ve never thought it will end this way... Remember the first girl? The reason why I studied in Infanta? Nagsawa na akong maghabol sa kanya... I don’t want history to repeat itself, baka magaya nanaman sa dati, yung mga panahong pinipilit ko ang sarili ko sa taong di naman ako kayang mahalin... I said my final words to her, sinabi ko na malaya na siya mula sa akin... Na di ko na siya gagambalain... Di naman nawala ang closeness namin... Mas lalo pa kaming napalapit sa isa’t isa... Lagi akong nakangiti kapag kasama siya... Pero, balat-kayo lang ang lahat... Sa loob ko, nawalan na ako ng gana sa buhay ko... Nawalan na ako ng ganang gawin ang mga lahat ng bagay... Nawalan na talaga ako ng gana... Gusto kong ilabas ang lahat... Lahat ng nararamdaman ko... Pero, tumagal pa bago ito mangyari... Exams na... Exams na!!! Pero di pa ako nakakamove on... Nahirapan ako... The last quarter was very though for me... Sa inaasahang pagkakataon... Naapektuhan ang studies ko, naapektuhan ang performance ko... Pati ang ugali ko naapektuhan... It’s hard for me to cope up sa mga pangyayari... Tulad ng sinabi ko, madaming nagbabago... Di ko akalaing kasama pala ako doon...

It’s a different story from know on...
First few weeks of March 2006

Madaming nagbago... Pati ang tingin ng classmates ko sa akin, nag iba... Hanggang ngayon, nagpapaapekto parin ako sa mga emotions ko... Dahil dito, lagi akong badtrip, lagi akong wala sa mood... Emotional Breakdown kung tawagin ko... Di ko na matago ang mga hinanakit ko... Sa paraang ito, unti-unti kong nailalabas ang mga nararamdman ko. Pero, di ko na lang alam, madami na pala akong nasasaktan sa prosesong ito... Habang napapalapit na ang araw ng aming paghiwa-hiwalay, lalo lang lumalala... Kahit na napapansin ko na ang mga pagbabagong ito, di ko pa rin ito nabago... Di ko pa rin tinama ang mga mali ko... Dahil, habang ginagawa ko ang mga ito, lalo lang gumagaan ang pakiramdam ko, wala sa isip ko na mawawala pala ang tiwala ng mga friends ko, ang mga taong pinagkakatiwalaan ko ng buong buhay ko in the process...

Words reached me soon after... Madami na palang galit sa akin, madami nang nakakapansin sa mga pagbabago ko... Pero, nasaktan ako dahil sa iba ko pa nalaman, I felt betrayed, para akong tangang nag astang siga sa classroom... Not knowing na gusto na pala nila akong kausapin tungkol dito... By this time, di ko na nakayanan... Ang “Emotional Breakdown” ko ay lalong lumala... I felt crying pero di ko magawa...Then, I talked to them para mapatunayan ko sa sarili ko na mali na pala talaga ako... I told them I’m Sorry pero, di ko naiwasang makapagsabi ng mga masasakit na salita... Haay! Nagpadala nanaman ako sa Emotions ko... Just when I thought, everything was going well, lalo pa itong lumala... Lalo pang nagalit sa akin ang taong mahalaga sa buhay ko... Bakit siya pa... Bakit... I’m trying to say my apologies pero di nila ako binigyan ng chance para ma linis ang pangalan ko... I’m not really good in telling my emotions head on lalo na kung sorry ito... So dinaan ko na lang sa kanta... I made this song for them...

I’m Sorry

Sitting in the dark
Whispering your name
Looking at the distance
It’s never been the same

Speaking the words
Hidden from the heart
I’m still waiting here
To get back from the start

* Loneliness has passed my way
Hidden words I need to say
My heart has been so weary
But all I need to say is I’m Sorry…

-To Be Continued

Blogroll Me!