Meron pa ba? Sana...

Nakita kita kagabi, ibang iba na ang hitsura mo. Mas lalo ka pang gumanda, hindi na kita makilala. Mukha ka namang masaya na sa kalagayan mo, pero ako?.. Ano nga ba?..

Tinitigan kita ng matagal, hindi ka makatingin sa akin. Mukha kang maraming iniisip, ako nama'y hindi makakilos ng maayos. Nanginginig ang katawan ko, marami akong gustong sabihin, mga gustong itanong, pero mas naunahan ako ng katahimikan. Hindi ako maka-imik pag nariyan ka na sa harapan ko. Unti-unting tumulo ang bawat butil ng pawis mula sa noo ko, patungo sa aking palad. Habang lumalalim ang gabi, mas lalong lumalakas ang kaba ko. Pati ang pagtibok ng aking puso, hindi ko mapigilan...

Pero, akala ko, ako lang ang nahihirapan. Halata sa mga mata mo na hindi ka rin makakilos ng maayos. Napansin ko rin na napapatingin ka ng bahagya. May mga panahon na nagsasabay tayo ng tanaw, ngingiti ka lamang at ako'y sasagot sa isang pabirong kindat. Sinubukan mong ngumiti, alam kong nahihirapan ka... Pati ako...

Hindi ko talaga lubos maisip, kung bakit biglang nagbago ang isip mo. Hindi ko maintindihan. Tuumulo ng bahagya ang luha sa mga mata ko, tinakpan ko lamang ito ng aking mga kamay para hindi mo makita. Pinigilan ko ang mga ito sa pagtulo sa pamamagitan ng pag ngiti ko. Mas lalo pang lumakas ang pag nginig ng katawan ko. Muli kitang tinignan, hindi maipinta ang ngiti sa iyong mukha. Marahil ay may iniisip ka rin. Kapareho kaya ng iniisip ko?..

Habang lalong papalapit na ang katapusan ng gabing yaon, mas lalo kong napagtanto na, hindi ko pa pala kaya. Hindi ko pa kaya na wala ka sa piling ko. Naiinis ako, sana talaga pinigilan kita. Mayroon pa rin sa kaloob-looban ng puso ko, naghahangad na sana'y bumalik ka na. Hanggang ngayon, di ka pa rin mawala sa isip ko. Oo, mahal pa rin kita... Mahal na mahal pa rin kita...

Blogroll Me!