Luha nanaman ang gumising sa akin matapos na sigawan ako ng sinag ng araw. Pilit kong tinatago ang nakaraang laging tumutusok sa aking kalamnan. Pero balewala din pala, dahil hanggang ngayon, wala pa rin ibang laman ang utak ko kundi ang pasakit na iniwan mo.

Nakakapanibago ang kapaligiran. Hindi ako sanay ng gumigising ng wala ka sa tabi ko. Para bang naghahanap ako ng tubig para mapawi ang uhaw na nadarama sa kalooban. Ni hindi ko na rin malaman kung ano bang dapat isipin simula nang lumisan ka. Ni hindi ko nga din alam, kung bakit mo pa naisipang gawin ito sa akin.

Sa'yo lang umikot ang mundo ko, minsan inisip ko na naging atin ang lahat-lahat ng bagay sa mundo. Hindi tayo noon matinag. Kahit anong harang ang iharap sa atin, sabay lang natin ito inaakyat. Kahit gaano man kahirap ang pag subok na binibitawan nila sa atin, hawak kamay natin itong hinaharap. Pero hindi ko alam kung bakit sa isang maliit na bagay lang, bumitaw ka na sa pagkakahawak sa akin.

Hinabol kita, kahit saan ka pumunta, ngunit kahit gaano man kabilis ang hakbang na ginagawa ko ni hindi ko maabot ang kamay mo. Pilit kong pinaglalaban ang pag-ibig ko sa'yo, pero heto't ikaw pa ang nagiging sanhi ng pagkatalo ko. Luha lamang ang naging sandigan ko, luha lang ang naging karamay ko. Minsan naisipan kong tapusin na ang buhay ko, pero nariyan lamang ang luha para iligtas ako. Pinilit kong maging malakas, para na rin sa sarili ko. Alam kong balang araw, makakalimot din ako sa pasakit na iniwan mo. Sarili ko rin ang makikinabang kung ako'y magiging malakas.

Oo... Malakas. Malakas ako, tama. Ba't nga ba ako nagpapa apekto sa ginawa mo? Kung ipagpapatuloy ko ito, lagi lang akong magiging talo. Panahon na para tuluyan nang burahin ang ala-ala mo. Malakas ako. Kaya ko ito. Hindi kita kailangan sa buhay ko, hindi kita kailangan.

Lumipas ang mga buwan, natapos na rin sa wakas ang luha. Nabalik na ang ngiti sa aking mga labi, sapagkat mayroon nang nagpakita ng pagmamalasakit sa akin. Pag-ibig na hindi mo mahahanap kahit saan. Masaya na ako sa wakas, kaya ngayon, hindi na ako muling magkakamali pa. Natuto na ako, ayoko nang maulit muli ang nangyari. Ayoko nang multuhin ako ng paulit ulit na pangyayari. Tama na ang isa. Hindi na mauulit pa.

Pero, di nagtagal, nakarinig ako ng mahinang boses mula sa malayo. Isang tinig na pamilyar. Tinig na akala ko'y tuluyan nang nawala sa sistema ko. Akala ko lang pala iyon. Hayan ka nanaman, humihingi ng kapatawaran. Sinasabi na ako parin ang nasa isip mo matapos ang lahat-lahat. Hindi na, hindi mo na ako matitinag. Malakas na ako ngayon, hindi na ako matutukso ng iyong matatamis na salita. Naging matatag ako, para na rin sa sarili ko at sa bago kong sinisinta. Hindi mo na ako maloloko pa, hindi na kailan man. Pero kahit gano'n, ni minsan, hindi ako nagtanim ng galit sa iyo. Dahil hindi pa rin maitago na, ikaw ang pinakamagandang istoryang naisulat ko. Pero tulad ng bawat istorya. Ito'y mananatili lamang isang kwento. Ang naisulat na sa libro ng kasaysayan, ay kailan ma'y hindi na mauulit pa. Hindi na...

Blogroll Me!