Hindi ko na rin napigilan. Dahan-dahang tumulo ang mga luha sa aking mga mata. Napadilat ako bigla, napatunganga sa kawalan. Hindi ko na kinaya ang sakit na nadarama.

Ang sakit...

Sobrang sakit...

Ito ang pangalawang araw na wala ka. Akala ko, matapos kong maitulog ang lahat, magiging maayos na ang lahat. Oo, nung una, nakakangiti pa ako. Alam kong hindi totoong mga ngiti iyon, pero kahit papaano, masasabing pinipilit ko namang maging masaya. Nakakasalita na ako, nakakahinga na ako ng maayos, nakakakilos na ako ng matiwasay, lahat ng dati kong ginagawa, nagagawa ko na. Naisip ko na, ayos at normal na ang lahat. Akala ko lang pala iyon. Mapalinlang nga naman ang puso...

Pilit ko mang kalimutan ang gabing iyon, lalo lang siyang bumabalik sa akin. Para bang langaw na kahit ilang beses mong paypayin, balik lang ng balik sa iyong mukha. Ang hirap pala kapag sariwa pa ang sugat. Kahit anong pilit mong gamutin iyon, mas lalo lamang sumasakit.

Gumagalaw ang oras, bawat minuto, bawat segundo, mas lalong lumilinaw ang imahe mo sa isip ko. Ang daming ala-alang naiwan; mga ala-alang gusto ko pa sanang madagdagan; mga ala-alang inisip ko na hindi na mawawala habambuhay. Mapalinlang nga naman ang puso. Ganon pala iyon, pag pinilit mo, mas lalaki ang pursyento na hindi mo makuha ang gusto mo. Ang labo ng mundo, ang labo...

Kahit na nakatingin ako sa kawalan, maraming pumasok sa isipan ko. Kung paiikliin, isa lang ang magiging konklusyon... Ang tanga ko. May magagawa ako, alam ko, pero hindi ko ginawa iyon. Alam kong may magagawa ako para mapigilan ang pag lisan niya. Pero, natakot ako. Natakot ako na pag pinilit ko pa, baka lalo lang siyang mapalayo sa akin. Hindi ko alam ang gagawin ko noong mga panahong yaon. Para bang, gusto ko nang matapos ang pag uusap namin, para lang mapag-isa ako. Pero hindi, makulit ako. Gusto ko pa ng sobra sobrang sakit. Siguro, may gusto rin akong malaman mula sa kanya. Gusto ko sigurong malaman noon kung bakit bigla na lang nag bago ang isip niya. Ang labo.

Alam kong may iba pa siyang rason. Pero sa ngayon, ayaw ko pang malaman iyon. Masakit pa, sobrang sakit. Iba talaga ang sakit, kapag puso na ang nasugatan *thank you, friend*. Pero tulad nga ng sinabi ng kaibigan ko, "Ang mga bagay na pinapayo mo sa ibang tao, ay mas epektibo sa'yo". Marahil nga, mas epektibo sa akin yung mga lagi kong payo. "Let time heal. Let tomorrow heal today..."

Nalulungkot ako, nalulungkot ako ng sobra sobra. Pero alam kong proseso lang ito na dapat pag daanan. Kailangan lang siguro na hindi ako magpadala sa mga emosyon ko. Masyadong maganda ang mundo para iwan. Masyadong mahalaga ang buhay para wakasan. Oo, gusto kong maging maayos ang lahat sa aming dalawa, pero alam kong hindi iyon mangyayari sa ngayon. Kailangan maayos ko muna ang sarili ko. At pag dumating ang araw na iyon, magsisimula ako ng bago. Isisiguro ko na sa araw na iyon, maipagmamalaki mo na ako. Pangako iyan.

Blogroll Me!