The Pinoy Big Brother Experience

Pinoy Big Brother… Ang Tele-serye ng totoong buhay… Naging patok ang palabas na ito sa puso ng mga manonood… Lalo na sa mga kapamilya. 12 kataong hindi magkakilala, magsasama sa isang bahay sa loob ng 100 araw… No communication from the outside world. Walang ibang kausap kundi ang kapwa nila Housemates at ang walang kamatayang si Big Brother… They must accomplish different tasks para magka reward galing kay Kuya...

It was the same experience I felt nang lumipat ako sa Infanta… The worst part was, hindi ako handa. Unlike the other housemates na gusto talaga nilang makapasok sa bahay ni Kuya.

Same me, same attitude… Pero ibang environment… Ibang mga tao. Hindi ko alam kung makakasurvive ba’ko dito. Isa kasi akong Manila boy na walang alam na kultura kundi Simbang Gabi at Pasko… Tatagal kaya ako dito? Sa lugar na tinurin kong Bahay ni Kuya?

Ang Infanta… Hinalintulad ko sa Bahay ni Kuya, at ang confession room naman ang Simbahan na katabi ng MCSI. Ang Housemates? More than 12 katao ang nakisalamuha ko. Iba’t – Ibang ugali, Iba’t – Ibang pananaw. At isa pa, more than 100 days ang inistay ko dito. Mahigit 270 days…

1st day ko sa Bahay ni kuya, Kailangan kong magpakilala sa’king mga Housemates… Pero dapat creative! ‘Di naman ako nahirapan dahil maraming tumulong sa ’kin… Mga housemates na matagal ko na ding nakilala, at mga relatives na din… Pinakilala ako sa mga friends nila at mga makakasama ko sa buong stay ko dito. Pero unang araw pa lang, napasabak na kaagad ako… Inaya ako ng school band na tumugtog kasama nila, gawa ng isang housmate na hindi ko matanggihan. Syempre, natuwa naman ako dahil chance ko na ‘to para magpakilala sa mga tao. Sa time ng performance, kinabahan ako, dahil all eyes were on me! Hindi ko alam kung itutuloy ko pa ba o uupo na lang ako sa isang tabi! Pero sabi ko, bahala na… Kaya ko naman siguro! Everything turned out great! Nag enjoy naman ako! Pero di ko alam kung nag enjoy din sila sa Entrance ko. Walang pinagbago… All eyes were on me. Nakakatakot… Nakakatense… Pero may side na nakakatuwa!

After the presentation, iba ang naramdaman ko… This tradition was different sa dating school na nakasanayan ko… What a great bonding from different batches. Nakikita ko talaga na pinahahalagahan ang friendship dito sa MCSI… Sa tingin ko makakatagal ako dito! Naisip ko… Kung totoong contest ‘to, Aba! Sure win na ako!

Pero that’s what I thought… First few weeks… Muntik na akong mag give-up… I miss my Family and Friends back in Manila… Binalak kong talikuran ang chances ko dito sa Infanta… Buti na lang nandyan ang Classmates ko, Teachers and fellow housemates… They showed me how this place will change my life… Forever…

I endured every difficult task… New kind of grading system… New teachers… New people… New administration… New classmates… and new housemates… Lahat bago… Bago sa paningin ko. Akala ko babagsak na ako… Ganito pala ang nararamdaman ng mga nasa Pinoy Big Brother nung bago pa lang sila… Pero naisip ko, nandito na ako eh, malayo-layo na din ang narating ko, why stop now?!

Hinayaan ko na lang na dalhin ako ng hangin kung saan… Tinuloy – tuloy ko na. Pinilit kong makasabay sa bagong lifestyle. Buti na lang, madali akong matuto. One more factor kung bakit nadalian ako ay dahil sa maraming tumulong sakin… Pinakita nila na hindi lang ako ang lumalaban sa agos ng buhay, na kasama ko din silang nagpapatakbo ng mundo ko.

Sa kabila ng lahat ng doubts, nagawa kong labanan ang lahat ng tasks! Nakasabay na ako sa mga tradisyon na ngayon ko lang naranasan, mapa-bible study, bible service, Angelus, Confession, pag-welcome ng mga guests man ‘yon. Hindi na umiiral ang homesickness ko… Pero every time na hindi ko nanaman nakakaya, pumapasok lang ako sa confession room at kinakausap ko ang kuya ng lahat… Lagi niya akong tinutulungan sa lahat ng mga problema…

Naging makulay ang bawat araw ko sa MCSI… Kasama ang mga kaibigan ko… They made me feel special every time… Napakasaya ko talaga… Iba ang bonding dito sa Infanta kaysa sa Manila… Kaya’t siniguro ko na napapasalamatan sila everyday. Syempre, hindi din nagpatalo ang mga teachers ko na walang sawang sumuporta sa aming mga estudyante. Malaki ang naging role nila sa buhay ko… Marami sa kanila ang nagpabago sa buhay ko, hinubog ang mga talento ko, naging karamay ko sa mga problema, nagpasakit ng ulo ng dahil sa mahihirap na exams, nagpasaya sa bawat session na kasama sila, naging kabarkada… Feeling ko, ayoko ng umalis pa sa kalinga ng MCSI. Habang tumatagal, gumaganda. Pero naging kalaban ko ang oras. Habang nalalapit na ang “The Big Night” hindi ako mapakali, Feeling ko, hindi ko nalubos ang oras ko dito sa Infanta… I’m just starting to learn a new lifestyle, I’m just starting to enjoy… Tapos Ba-bye na… Pero wala kaming magagawa… Talagang dadating sa punto na kailangan naming magpaalam sa isa’t-isa. Harapin ang mga pagsubok ng Kolehiyo at abutin ang aming mga Pangarap…


Hatid ko lang ang taos puso kong pasasalamat sa aking mga Housemates at dito na rin sa bahay ni kuya na nagpabago ng buong buhay ko. Walang sawa kong inabot ang mga pangarap ko at sana kayo din. “It is you who makes your own Destiny” sabi nga sakin ng isang taong naging malapit sa puso ko. ‘Wag mawalan ng pag-asa sapagkat kahit anong unos ang dumaan sa’ting buhay, lalabas at lalabas din ang bahaghari… Naalala ko tuloy ang sinabi sakin ng isa kong housemate, “Huwag mong kalimutang tumawag sa Diyos” sa lahat ng problema, nandyan si Big Brother para tulungan tayo sa lahat. Sa sandaling pamamalagi ko sa Bahay ni Kuya, sinisiguro kong isa ito sa mga karanasang hinding hindi ko malilimutan…

Habang nalalapit na ang “The Big Night” ang seremonyang hindi namin malilimutan… Lagi kong iniisip kung sino kaya ang magiging “The Big Winner”. Napangiti lang ako ng pumasok sa isip ko na… Tayo palang lahat…

Batch ’05-’06 sa wakas… Graduate na tayo… Ipagmalaki natin sa buong mundo na Carmelian Tayo!

Blogroll Me!